Πριν από πέντε χρονιά περίπου, καλοκαίρι στην Πάρο, παίζαμε σε ένα μαγαζί. Θυμάμαι τραγουδούσαμε το «όταν τα βράδια μες στα κέντρα» και μια από τις κοπέλες ηλικίας εικοσιένα- εικοσιδύο, θίχτηκε με τον στίχο «γιατί οι γυναίκες όλες είσαστε διάβολοι». Γύρισε λοιπόν ο συνεργάτης μου και τις είπε ότι δεν φταίμε εμείς και να τα βάλει με τον Τσιτσάνη που το έγραψε, και εκείνη απάντησε «με τον ποιον;»
Είναι γεγονός και το είχαμε αποδεχτεί πλήρως ότι το παλιό λαϊκό και το ρεμπέτικο ήταν τραγούδια που θα άκουγε μια λίγο μεγαλύτερη ηλικία εκεί γύρω στα τριάντα, όποτε δεν μας έκανε εντύπωση.
Ξαφνικά όμως κάτι άλλαξε. Γέμισε ο τόπος τσιπουράδικα και καφενεία, και το ρεμπέτικο επανήλθε και πάλι στην μόδα. Πλέον όπου και να πας θα δεις και κάνα δυο ρακομελάδικα τα οποία θα έχουν και ένα σχήμα μπουζουκοκίθαρου και θα κουτσοπαίζουν, και πλέον στα μαγαζιά που δουλεύουμε οι μουσικοί, οι παραγγελιές θα κυμαίνονται προς το ρεμπετοχασικλίδικο.
Έχω την εντύπωση ότι η μόδα αυτή άνθισε μέσω κρίσης για έναν και μόνο λόγο. Φτηνό αλκοόλ. Πας με την παρέα σου σε ένα τσιπουράδικο και με πέντε ευρώ έκαστος πλακώνεστε στα τσίπουρα και γίνεστε κουδούνια. Παράλληλα ακούς και τραγούδια τα οποία ταιριάζουν στην συγκεκριμένη ψυχοσύνθεση, τραγούδια που κυρίως αναφέρονται στην φτωχιά και στην ξενιτιά, η οποία μπορεί να μην είναι κοινωνικό φαινόμενο, όπως ήταν το σαράντα και το πενήντα άλλα υπάρχει, καθώς όλο και περισσότεροι φεύγουν για να δουλέψουν στο εξωτερικό.
Έτσι λοιπόν, επανήλθε στην μόδα και το ρεμπέτικο, με τις βαριές φωνές, τα λίγα όργανα -άνευ μικροφώνων συνήθως- και την παρεΐστικη διάθεση του «τραγουδάμε όλοι μαζί και περνάμε καλά».
Σίγουρα έπαιξαν ρόλο και συγκροτήματα όπως οι Ιμάμ Μπαΐλντι, τους οποίους αν και σιχαίνομαι πρέπει να παραδεχτώ ότι έμαθαν σε μια νεότερη γενιά τους συγκεκριμένους ήχους, όπως είχε κάνει ο Νταλάρας το 1975 με το «Πενήντα χρόνια ρεμπέτικο», και ο Χατζιδάκις που το έβαλε στα σαλόνια ένα χρόνο νωρίτερα με το «Ο σκληρος Απρίλης του '45».
Αυτό που αποδεικνύεται όμως πέρα από όλα, ασχέτως του γιατί έκανε come back στην μόδα το ρεμπέτικο, είναι ότι οι συγκεκριμένοι ήχοι είναι διαχρονικοί. Μιλάμε για τραγούδια που γράφτηκαν ογδόντα και ενενήντα χρονιά πριν. Κάποιος που γεννήθηκε όταν βγήκε η Φραγκοσυριανή, τώρα έχει παιδιά και εγγόνια -αν ζει- και τα εγγόνια του πιθανώς να το ζητάνε στα τσιπουράδικα.
Ίσως είναι η ψυχολογία του Έλληνα που του αρέσει να ακούει τραγούδια για πόνο και για χωρισμό. Ίσως να είναι η μανία του να θεωρεί οτι όσο πιο παλιό είναι κάτι τόσο πιο καλό είναι. Δεν είναι ότι δεν έχουμε καλά τραγούδια πλέον. Αρκετά νεότερα σχήματα έχουν βγάλει τραγούδια τα οποία είναι τρομερά αξιόλογα και που με την σειρά τους θα ακούγονται και αυτά για χρονιά.
Όταν πας να ακούσεις ένα μουσικό λαϊκό πρόγραμμα θα ακούσεις σίγουρα τραγούδια που γράφτηκαν το ‘90 και το 2000. Ναι δεν θα είναι πολλά -το κύριο μέρος του προγράμματος θα εξακολουθεί να είναι δεκαετίας πενήντα με εβδομήντα- άλλα θα υπάρχουν.
Όταν πας να ακούσεις ένα μουσικό λαϊκό πρόγραμμα θα ακούσεις σίγουρα τραγούδια που γράφτηκαν το ‘90 και το 2000. Ναι δεν θα είναι πολλά -το κύριο μέρος του προγράμματος θα εξακολουθεί να είναι δεκαετίας πενήντα με εβδομήντα- άλλα θα υπάρχουν.
Το ρεμπέτικο παρ όλα αυτά, εξακολουθεί να ακούγεται παντού. Είτε το πρόγραμμα είναι για μπουζούκι κιθάρα, είτε είναι δυο κιθάρες, είτε οποιοσδήποτε συνδυασμός οργάνων το ρεμπέτικο χωράει παντού. Σε χέβι μέταλ σκηνή να παίζεις, αν στο τέλος του προγράμματος ρίξεις για πλάκα το «Μη μου ξαναφύγεις πια μάγκα μου» θα γίνει κακός χαμός.
Νομίζω ότι τα τραγούδια αυτά είναι περασμένα τόσο πολύ στο DNA μας που σε κάποιο βαθμό τα ξέρουμε από τα γεννοφάσκια μας και είμαστε προγραμματισμένοι να μας αρέσουν. Δεν είναι ότι είναι ιδιαίτερα σπουδαία τραγούδια -κάποια σίγουρα είναι άλλα τα περισσότερα κυμαίνονται σε έναν απλό μουσικό δρόμο και μια απλή μελωδία- ούτε είναι δύσκολα τραγούδια. Ο καθένας που πιάνει έναν τυπικό τόνο μπορεί να τα τραγουδήσει.
Ομολογώ ότι ως άνθρωπος που λατρεύει το ρεμπέτικο με χαροποιεί η όλη κατάσταση. Είναι όμορφο τραγούδια που μέχρι πριν πέντε χρονιά τα ήξερες από την παρέα σου εσύ και κάνας δυο ακόμα, πλέον να τα γνωρίζουν όλοι και να σου τα ζητάνε. Δυστυχώς όμως, αυτή η μόδα του να γυρνάμε στα παλιά, κλείνει σύγχρονα τραγούδια στο καβούκι τους.
Και είναι κρίμα γιατί όπως είπαμε η νέα ελληνική μουσική σκηνή έχει να δώσει πάρα πολλά.
πηγη:mindthetrap