Πώς το κορίτσι που ήσουν κάποτε σε έκανε τη γυναίκα που είσαι σήμερα (video)

Κυριακή λίγο μετά τις 14.00 και το κλεινόν άστυ «βράζει». Είναι ένα από εκείνα τα καλοκαιρινά μεσημέρια στην Αθήνα που κάθε σου κίνηση διακρίνεται από μία νωχελικότητα και με δυσκολία κινείσαι, τόσο εντός και εκτός σπιτιού.
 
Θυμάμαι πως είχα υποσχεθεί στους δικούς μου πως θα τους επισκεπτόμουν αυτό το Σαββατοκύριακο. Η κούραση της εβδομάδας, ωστόσο, με έκανε να ακυρώσω τα σχέδιά μου και να προτιμήσω τη θερινή, κυριακάτικη ραστώνη του κέντρου της πόλης.

Λίγο προτού πάρω όμως, την οριστική απόφαση να ξαπλώσω στον καναπέ και να περάσω την Κυριακή μου αγκαλιά με το laptop και μερικά λεπτά αφότου έχω ξεκινήσει να σκρολάρω στα timeline των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, «πέφτω» πάνω σε ένα βίντεο της Generali που με κάνει να μπω σε σκέψεις και να συγκινηθώ.

 

Ένας μπαμπάς δείχνει στην κόρη του πώς να κάνει τα βότσαλα να «πηδούν» στη θάλασσα, όπως ακριβώς μου είχε δείξει πριν από 30 χρόνια ο δικός μου πατέρας. Ένας γιος χάνεται μες στην αγκαλιά της μητέρας του και γίνεται ο άντρας που πολλά χρόνια αργότερα, αφήνεται ολοκληρωτικά στην ασφάλεια της δικής μου αγκαλιάς!

 «Φύλαξε όσα αγαπάς» μου «λέει» το βίντεο της Generali με έναν τρόπο που συνδέει το χθες με το σήμερα και υπονοεί ότι η αγάπη στη ζωή μας είναι πάντα παρούσα με μικρές, επαναλαμβανόμενες κινήσεις, ιεροτελεστίες και συνήθειες που υιοθετούμε χωρίς καλά – καλά να το καλάβουμε. Όλος αυτός ο συνειρμός στο μυαλό μου με κάνει να «ξυπνήσω», να πεταχτώ από τον καναπέ, να φορέσω το σανδάλια μου και να αρπάξω τα κλειδιά από το πάσο της κουζίνας. Αρκεί να δεις και εσύ παρακάτω το βίντεο που με συγκίνησε και να θυμηθείς το κορίτσι που ήσουν κάποτε. Κυρίως όμως, να αναλογιστείς πώς το κορίτσι αυτό, σε έκανε τη γυναίκα που είσαι σήμερα!

Κάπου ανάμεσα σε Βάρκιζα και Σούνιο βρίσκεται το κορίτσι που ήμουν κάποτε

Κλείνω βιαστικά την εξώπορτα του σπιτιού και μπαίνω στο αυτοκίνητο. Διότι κάπου ανάμεσα στη Βάρκιζα και το Σούνιο βρίσκεται εκείνη η παραλία στην οποία πριν από 30 χρόνια έριξα τα πρώτα μου βότσαλα στη θάλασσα, υπάρχει το μέρος εκείνο στο οποίο πέρασα τις πιο γλυκές, παιδικές καλοκαιρινές στιγμές. Και η χαρά μου όταν καταφέρνω να φτάσω σε αυτό και να ανακαλύψω πως παραμένει ακόμη τόσο απίστευτα όμορφο και αγνό, δεν περιγράφεται. Αρκούσε ένα βίντεο για να συνειδητοποιήσω πως το κορίτσι που ήμουν κάποτε, δεν έφυγε ποτέ από το πλευρό μου. Αντιθέτως, έγινε συνοδοιπόρος μου και με συντρόφευσε υπομονετικά σε κάθε δύσκολο και εύκολο «ταξίδι».

Την ώρα που ένα δροσερό, θαλασσινό αεράκι φυσά, λοιπόν, κλείνω τα μάτια και αισθάνομαι ξανά εκείνο το ζεστό αίσθημα της απόλυτης αγαλλίασης, της ασφάλειας και της άνευ όρων αγάπης και αφοσίωσης που μόνο η αγκαλιά των γονιών μου πίστευα πως μπορούσε να μου παρέχει. Και συνειδητοποιώ πως το παιδί που ήμουν κάποτε, με έκανε τη γυναίκα που είμαι σήμερα και θα διαμορφώσει τον άνθρωπο που θα γίνω αύριο.

Οι αναμνήσεις είναι πολλές. Είναι η αγκαλιά του πατέρα μου στην οποία τρέχω μετά τη δροσερή βουτιά, είναι η γεύση του καρπουζιού που με αγάπη έχει κόψει η μητέρα μου, είναι το «μπράβο» που γεμάτος περηφάνια και χαρά μου λέει ο μπαμπάς μου όταν με βλέπει να κολυμπώ για πρώτη φορά μόνη μου, είναι τα αλατισμένα μαλλιά που μπαίνουν στο στόμα και με πλημυρίζουν με γλυκιά αλμύρα, είναι τα γεμάτα άμμο πόδια μου όταν αγγίζουν τη δροσιά της πλακόστρωτης αυλής μετά το απογευματινό μπάνιο, είναι το κρύο νερό από το λάστιχο που ξεδιψά την ηλιοκαμένη σάρκα, είναι η μυρωδιά από το ζεστό φαγητό στον φούρνο έπειτα από τις βουτιές στην παραλία, είναι το φιλί της μητέρας μου λίγο πριν αποκοιμηθώ την ώρα που ένα δροσερό, καλοκαιρινό αεράκι μπαίνει από το παράθυρο, είναι εκείνη η ζεστή αγκαλιά που σε κάνει να αισθάνεσαι απόλυτη ασφάλεια και συνοδεύει την κάθε «καλημέρα». Είναι όλες οι στιγμές αγάπης που έζησα στο χθες και οι οποίες έγιναν μέρος της ιστορίας μου και σήμερα, τις επαναλαμβάνω με τους ανθρώπους που αγαπώ!

Όπως έκαναν κάποτε οι γονείς μου, έτσι και εγώ σήμερα, ανοίγω την αγκαλιά μου για να προσφέρω αγάπη στους δικούς μου ανθρώπους. Διότι δίχως να το αντιληφθώ, η αγάπη που πήρα και οι στιγμές ζεστασιάς που με συνόδευσαν τα καλοκαίρια της ζωής μου, διαμόρφωσαν την προσωπικότητά μου και με βοήθησαν να γίνω μία «πηγή» ασφάλειας για τους γύρω μου.

Γιατί όλα είναι αγάπη

Ναι, το κορίτσι που ήμουν κάποτε είχε όλη την αγάπη του κόσμου και δεν φοβόταν τίποτε. Γιατί ήξερε πως είχε πάντα δίπλα της κάποιον που μπορούσε να της εγγυηθεί την απόλυτη αίσθηση ασφάλειας. Την ασφάλεια εκείνη που σου επιτρέπει να είσαι ο εαυτός σου και να ξυπνάς το πρωί νιώθοντας πώς ό,τι και αν φέρει η μέρα, θα τα καταφέρεις.

Αυτό ακριβώς χρειάζεται ο καθένας μας σήμερα. Ένα στήριγμα... κάποιον που να ξέρει ότι είναι δίπλα του ανά πάσα ώρα και στιγμή.

Έχει αρχίσει να σουρουπώνει αλλά δεν με νοιάζει. Βγάζω το τηλέφωνο από την τσάντα και καλώ τη μητέρα μου. «Μαμά, συγγνώμη που δεν τα κατάφερα. Το άλλο Σαββατοκύριακο θα είμαι εκεί. Σας λατρεύω και σας ευχαριστώ για όλα…». Λίγο προτού μπω στο αμάξι και βάλω μπρος για το σπίτι, παίρνω μία βαθιά ανάσα και χαμογελώ. Διότι γνωρίζω πως πλέον, εγώ η ίδια αποτελώ ένα στήριγμα για τους ανθρώπους που θέλω να έχω για πάντα στη ζωή μου. Κυρίως όμως, χαμογελώ γιατί ξέρω ότι όπως το κορίτσι ήμουν κάποτε, έτσι και η γυναίκα που είμαι σήμερα, έχει δίπλα της τους δικούς της συνοδοιπόρους.

Χρειάστηκε ένα βίντεο και μία εξόρμηση σε μία παραλία κάποιο καυτό, κυριακάτικο μεσημέρι για να αντιληφθώ -ή ενδεχομένως να θυμηθώ ξανά- πως το μόνο που χρειάζεται κάποιος για να προχωρήσει στη ζωή του, είναι εκείνη η πολύτιμη αίσθηση της απόλυτης ασφάλειας που απολάμβανε όταν ήταν παιδί. Για να την προσφέρει όμως, στους ανθρώπους του, χρειάζεται να τη νιώθει και εκείνος και για να συμβεί αυτό, αξίζει να έχει στο πλευρό του συνοδοιπόρους όπως τη Generali.

πηγη:queen