Rodney Smith: Ο φωτογράφος που έφερε το σουρεαλισμό στη μόδα

 

Για πάνω από 45 χρόνια, ο φωτογράφος τέχνης και μόδας Rodney Smith έφερε το μοναδικό του όραμα στον κόσμο μέσω των φανταστικών εικόνων του.

 

 

Παιχνιδιάρικες και σουρεαλιστικές, οι φωτογραφίες του κοσμούσαν τις σελίδες του TIME, της Wall Street Journal και των The New York Times, μεταξύ άλλων. Ακόμη και μετά το θάνατό του το 2016, η κληρονομιά του συνεχίζεται μέσα από τις γκαλερί και τα μουσεία που συνεχίζουν να προβάλλουν το έργο του, καθώς και τις δημοσιεύσεις και τους νέους φωτογράφους που επηρεάστηκαν από το στυλ του.

Η αναγνώριση των αξιών της κομψότητας και της ομορφιάς ήρθε στο Smith νωρίς, ως γιος του προέδρου του οίκου Anne Klein, Stanford Smith. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του στο Yale, άρχισε να παρακολουθεί μαθήματα με τον φημισμένο φωτογράφο Walker Evans, μπαίνοντας βαθιά στα μαθήματα και μεταμορφώνοντας τα στο δικό του στυλ. Συνδυάζοντας αυτά που έμαθε, τέσσερις παράγοντες έγιναν η κινητήρια δύναμη πίσω από το έργο του, η σύνθεση, η κλίμακα, η αναλογία και η σχέση.

 «Η σύνθεση στη φωτογραφία είναι σαν τον ρυθμό στη μουσική», δήλωσε ο ίδιος στο My Modern Met το 2015. «Είμαι προϊόν μιας παλαιότερης εποχής - για παράδειγμα, όταν οι συνθετικές αισθήσεις φωτογράφων όπως οι Henri Cartier-Bresson, W. Eugene Smith, Andr Kertsz, κ.λπ. ήταν άψογες. Όλα ήταν στο σωστό μέρος».

 Σε μια εποχή που είμαστε συνηθισμένοι να βλέπουμε τη χειραγώγηση των φωτογραφιών, είναι σημαντικό να σημειώσουμε ότι οι συνθέσεις του Smith δημιουργήθηκαν από την κάμερα. Ένας πιστά αφοσιωμένος της φωτογραφίας του φιλμ, ποτέ δεν μεταπήδησε στην ψηφιακή τεχνολογία, προτιμώντας να κάνει τα μαγικά του επί τόπου και όχι στο post production.

Για μεγάλο μέρος της καριέρας του, ο Smith φωτογράφιζε αποκλειστικά σε άσπρο και μαύρο, γυρίζοντας το στο έγχρωμο το 2002. Παρόλα αυτά, όλες οι εικόνες του έχουν μια κλασική, διαχρονική αίσθηση, σαν να είχαν κρεμαστεί οι χαρακτήρες του στο κενό. Ακόμη και όταν οι πλάτες τους είναι γυρισμένες στη φωτογραφική μηχανή ή τα πρόσωπα τους αποκρύπτονται, η επιδεξιότητά του ως φωτογράφου τέχνης, αναδεικνύει τα σιωπηρά συναισθήματα στον θεατή. Με τα δικά του λόγια, ήταν «η αποστολή του να βρει τάξη από το χάος».

  

πηγη:klik