Στα τέλη του 1800, οι εφτά αδελφές Σάδερλαντ έκαναν τα μαλλιά τους το «έβδομο θαύμα» του κόσμου,
ή τουλάχιστον της Αμερικής. Από χαρισματικοί μουσικοί μετατράπηκαν σε επιχειρηματίες και η τύχη σε συνδυασμό με τις συγκυρίες, τις ευνόησαν με το μαγικό εφτάρι.


 


Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που αποκαλούσαν τις αδερφές Σάδερλαντ τα εφτά θαύματα του κόσμου. Οι αδελφές εκτός από χαρισματικοί μουσικοί, είχαν και απίστευτα μακριά μαλλιά, καθώς κάθε γυναίκα είχε μαλλιά μάκρους δυο μέτρων. Πάνω στη σκηνή οι αδερφές αναδείκνυαν τα μουσικά τους ταλέντα, ενώ το κοινό περίμενε καρτερικά το τέλος της παράστασης του, όπου οι αδερφές έλυναν τα μαλλιά τους και να άφηναν να πέσουν, εντυπωσιάζοντας τους παρευρισκόμενους.


Την εποχή του 1800 κατά τη βικτωριανή εποχή τα μακριά, ανέμελα μαλλιά θεωρούνταν σημαντικό στοιχείο θηλυκότητας στην Αγγλία και στις ΗΠΑ. Ένα άρθρο περιοδικού εποχής αναφέρει ότι τα μαλλιά μιας γυναίκας θα πρέπει να είναι φυσικά, πολυτελή και λαμπερά, αλλά πάνω από όλα πρέπει να είναι μακριά.
Όταν τα κορίτσια έφταναν στην ηλικία των 18 ετών έπρεπε να κόψουν τα μακριά μαλλιά τους, αυτή η κίνηση υποδήλωνε ότι ήταν έτοιμες για να παντρευτούν. Μια γυναίκα άφηνε τα μαλλιά της λυτά μόνο σε προσωπικές στιγμές και ποτέ μπροστά σε κόσμο. Ίσως αυτό ήταν και ο λόγος που οι αδερφές Σούδερλαντ μάγευαν το κοινό, καθώς είχαν μονίμως τα μαλλιά τους λυτά και αυτή η εικόνα μάγευε τον κόσμο.


Οι αδερφές ήταν ταλέντα στη μουσική. Από μικρή ηλικία έδιναν παραστάσεις σε εκκλησίες, θέατρα και πανηγύρια με τον συνήθη τίτλο «συναυλία Σάδερλαντ από τις Εφτά Αδερφές και τον Ένα Αδερφό», σύμφωνα με το συγγραφέα της βιογραφίας των αδερφών. Έκαναν περιοδείες στην Νέα Υόρκη και στον Νότο και σε πολλά ακόμα μέρη. Και ναι, είχαν και έναν αδερφό!


 

Στα τέλη του 19ου αιώνα ήταν πολλά τα «φρικιά» που έκαναν περιοδείες στην Νέα Υόρκη. Ο όρος «φρικιό» ήταν μια κοινή ονομασία για ανθρώπους που ξέφευγαν από το φυσιολογικό, καθώς χρησιμοποιούσαν την εικόνα τους για να κάνουν περιοδείες, παραστάσεις σε θέατρα, αλλά και τσίρκα. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που συνέδεσαν την εμφάνιση με τη φήμη τους, όπως γυναίκες με γενειάδες, αγόρια που είχαν πρόσωπο που έμοιαζε σε σκύλο λόγω της έντονης τριχοφυίας, άνδρες και γυναίκες νάνοι και πολλά ακόμη. Αυτοί οι άνθρωποι χρησιμοποιούσαν την εμφάνιση τους για να βγάλουν χρήματα. Οι αδερφές Σάδερλαντ είχαν κερδίσει και εκείνες μια θέση ως «σπάνια όμορφα και εντυπωσιακά φρικιά», λόγω των μαλλιών τους. Στη δική τους περίπτωση το φρικιό είχε θετική έννοια.





Παράλληλα, τα τέλη του 1800 ήταν η εποχή που πολλά φάρμακα-πατέντες πωλούνταν από πλανόδιους πωλητές. Ήταν από αυτά που γιάτρευαν πάνω από 10 ασθένειες και φυσικά οι αδερφές το εκμεταλλεύτηκαν αυτό το γεγονός, σε συνδυασμό με τα μαλλιά τους. Έβγαλαν το δικό τους τόνικ μαλλιών το 1883 ονομάζοντας το «The Lucky Number 7 Seven Sutherland Sisters Hair Grower», το οποίο βοηθούσε τα μαλλιά να μεγαλώσουν πιο γρήγορα. Το μπουκάλι κόστιζε 50 σέντς, σε σημερινά δολλάρια υπολογίζεται γύρω στα 15, άρα εκείνη την εποχή κόστιζε πολύ ακριβά! Τα συστατικά του ήταν βόριο, αλάτι, κινίνη, ρούμι και… ένα είδος σκαθαριού και κάτι μας λέει ότι ίσως να μην ήταν τόσο αποδοτικό, μάλλον το αντίθετο. Το πρώτο χρόνο οι αδερφές έβγαλαν από το τόνικ 90.000 δολλάρια σε πωλήσεις (περίπου 2.25 εκατομμύρια δολλάρια σήμερα). Σύμφωνα με ιστορικές σημειώσεις, η εταιρία των αδερφών είχε 28.000 πωλητές και διανομείς σε Νέα Υόρκη, Φιλαδέλφια, Σικάγο, Τορόντο και Χαβάνα. Μέχρι το 1890 οι αδερφές είχαν κάνει πωλήσεις άνω των 3 εκατομμυρίων, χάρη στο τυχερό τους εφτάρι.


 


Μετά τον πλούτο, η τύχη των αδερφών ξεκίνησε να τις εγκαταλείπει και η συμπεριφορά τους να γίνεται εκκεντρική. Οι αδερφές πλούτισαν σε υπερβολικό βαθμό, αγόρασαν δικό τους σπίτι και όλες τους ξεκίνησαν να τρελαίνονται σιγά-σιγά. Σε άρθρο αναφέρεται ότι τις έβλεπαν να κάνουν ποδήλατο στην αυλή του σπιτιού τους φορώντας μόνο τα νυχτικά τους, ενώ σε άλλη περίπτωση το δωμάτιο μιας εκ των αδερφών κλειδωνόταν από έξω – πάνω στη πόρτα είχε φτιαχτεί άνοιγμα για να περνάνε δίσκοι με φαγητό. Μερικές από τις αδερφές είχαν πάρει κατοικίδια τα οποία τα φρόντιζαν σαν μωρά, ταίζοντας τα κοτόπουλο, σολωμό και γενικώς τροφές που προορίζονται καλύτερα για άνθρωπο και όχι για σκύλο. Όταν κάποιο από τα ζώα πέθαινε, έβαζαν αγγελία για το μνημόσυνο στην εφημερίδα και συνήθως έγραφαν ότι πρόκειται να γίνει «η πιο πολυτελής τελετή για το καλύτερο σκύλο».


Παρόλα αυτά, μέχρι το 1920 οι μοντέρνες γυναίκες έριξαν τους κορσέδες και τις μακριές τους φούστες, σαν να μην είχε γίνει ποτέ τίποτα από όλα αυτά. Ήταν η ώρα να διαδεχθούν την νέα μόδα και την ελευθερία και το τυχερό τόνικ άνηκε στο παρελθόν. Η εποχή του bob κουρέματος είχε φτάσει!

















πηγη:myextension