Hairstyling στην Αρχαία Ελλάδα

 

Η ευρηματικότητα των αρχαίων Ελλήνων μας εκπλήσσει διαρκώς, όχι μόνο σε επίπεδο επιστημών,

αλλά και σε επίπεδο μαλλιών. 

Άντρες και γυναίκες, έδιναν μεγάλη σημασία στην εμφάνιση, στην καθαριότητα και γενικότερα στην εικόνα τους. Οι γυναίκες όμως, όπως θα διαβάσετε παρακάτω, αποδεδειγμένα πρόσεχαν την εμφάνιση τους πολύ παραπάνω!

Η φροντίδα των μαλλιών στην Αρχαία Ελλάδα ήταν πραγματικά μια ιεροτελεστία. Τα περίτεχνα αρχαιοελληνικά χτενίσματα εκείνης της εποχής, σήμερα τα βλέπουμε εικονιζόμενα με πολλά αγγεία που έχουν βρεθεί σε ανασκαφές. Παράλληλα, τα χτενίσματα αυτά είναι τόσο ξεχωριστά που σήμερα αποτελούν έμπνευση, όχι μόνο για τους Έλληνες, αλλά και για τους μεγαλύτερους κομμωτές στον κόσμο.

Τα μαλλιά συμβόλιζαν την πνευματική ακτινοβολία και την ταξική προέλευση των ανθρώπων. Μια αρχόντισσα φρόντιζε να φτιάχνει μπούκλες και να στεφανώνει μ’ αυτές το κεφάλι της, στο οποίο έπρεπε να δείχνει φροντίδα και ευφροσύνη. Η ατημελησία σήμαινε φτώχια και έδειχνε δράμα, πάθος, αγωνία, καταστάσεις που φανέρωναν ψυχική αδυναμία και ανισορροπία. Αντίθετα τα διάφορα περίτεχνα χωρίσματα, το κατσάρωμα των μαλλιών (που το έκαναν με ελάσματα χρυσά και αργότερα χάλκινα, τους ”σφηκωτήρες”) δήλωναν γνώση, επιδεξιότητα, διάθεση χρόνου, κοινωνική άνεση και καλλιέργεια.

 

Η κομμώτρια στην αρχαία Ελλάδα, ονομαζόταν τριχοβάτρια. Η τριχοβάτρια με την μίξη διαφόρων συστατικών έβγαζε το χρώμα που επιθυμούσε. Πιστεύεται ότι δεν ήταν δυνατόν να έχουν όλες τις αποχρώσεις των σημερινών βαφών, αλλά μέσω της μίξης φυσικών και ορυκτών αλοιφών, έβγαζαν τις τα χρώματα που επιθυμούν. Πολλές φορές οι συνταγές τους ήταν εξαιρετικά επικίνδυνες επειδή είχαν βάση τον ανθρακικό μόλυβδο (στουπέτσι) και τον θειούχο υδράργυρο (κιννάβαρι). Η πιο γνωστή και αγαπημένη βαφή, το trend της εποχής αν θέλετε, ήταν η βαφή με χέvνα πασπαλισμένη με χρυσό.

Αν ήθελαν μαύρο χρώμα, τότε χρησιμοποιούσαν διάφορα εκχυλίσματα από λαχανικά ή λειχήνες σε αποσύνθεση! Από τις ιστορικές πηγές που υπάρχουν, μαθαίνουμε ότι για να πετύχουν ειδικές αποχρώσεις χρησιμοποιούσαν τους μπλε καρπούς της μυρτιάς, τριμμένη κουφοξυλιά, βρασμένα φύλα φασκομηλιάς, ή ακόμα και καρπούς του βάτου.

 

Όπως ακριβώς και σήμερα, στην αρχαία Ελλάδα δημοφιλές χρώμα ήταν το ξανθό. Τη συνταγή όμως για το πως πετύχαιναν το χρώμα, δεν την γνωρίζουμε. Μια μαρτυρία του αρχαίου Έλληνα συγγραφέα Μέναδρου (Αθήνα, 342-292 π.Χ.) αναφέρει ότι το ξάνοιγμα προϋπόθετε έκθεση των μαλλιών στον ήλιο για κάποιες ώρες μετά το λούσιμο και το πέρασμα με μια συγκεκριμένη αλοιφή. Πιθανά η συνταγή αυτή να ήταν η ίδια με αυτή που διασώζεται ως μαρτυρία από τον 1ο αιώνα : «Πάρε στεγνά cauls από την Ανατολή, τριψ’ τα μέχρι να γίνουν σκόνη και ανακάτεψε με ίση ποσότητα κρόκου βρασμένου αβγού και αφού ολοκληρώσεις ανακάτεψε με άγριο μέλι. Άπλωσέ το στο κεφάλι το απόγευμα και τύλιξε το κεφάλι με μαντήλι. Το επόμενο πρωί λούσε τα μαλλιά με ελαιόλαδο και σαπούνισε με καθαρό νερό. Όλα με προσοχή για να μην πάθεις έγκαυμα από τον ήλιο».

Για την τριχόπτωση χρησιμοποιούσαν Αλόη με κρασί και τιθύμαλλο δενδρίτη. Για την πρόληψη της τριχόπτωσης χρησιμοποιούσαν μείγμα από λάβδανο και σμύρνα ενώ για την κάλυψη των λευκών (γκριζάρισμα) έκαναν μασάζ με λίπος αρκούδας ή επάλειψη με αλοιφή από σκουλήκια. Για την ελαστικότητα των μαλλιών έβαζαν λάδι ελιάς, ή μπουμπούκια δάφνης και κέδρου. Τα μαλλιά τους οι γυναίκες τα φρόντιζαν από μόνες τους και τα χτένιζαν πολλές φορές την ημέρα με την βοήθεια δούλων, ή φιλενάδων τους. Τα extensions της εποχής, ή οι περούκες, εμφανίστηκαν στην Αρχαία Ελλάδα αλλά δεν ήταν πολύ διαδεδομένα στη χρήση τους.

Σαφώς, υπήρχαν και κομμωτήρια! Ήταν ειδικοί χώροι τους οποίους επισκέπτονταν για να κουρέψουν τα μαλλιά τους, να τα βάψουν, ή να τα χτενίσουν. Αντί για πιστολάκια, οι τριχοβάτριες χρησιμοποιούσαν τους βοστρυχωρήτες, εργαλεία τα οποία έβαζαν στην φωτιά και μέσω της ιδιαίτερης κατασκευής τους, έβγαλαν αέρα. Μην ρωτήσετε το πώς! Με αυτό το εργαλείο, το πιστολάκι της εποχής, πετύχαιναν θεαματικά αποτελέσματα. Επίσης, υπήρχαν και ψαλίδια, τα οποία είχαν την αντίστοιχη δουλειά με τα σημερινά. Οι μπούκλες οι κυματισμοί και το κατσάρωμα των μαλλιών γινόταν με ένα ειδικό εργαλείο που λεγόταν καλαμιστήρας, το οποίο ήταν μια χάλκινη ή μεταλλική ράβδος.

Μια ακόμη μόδα της εποχής ήταν οι περίτεχνες πλεξούδες και οι κότσοι, τα οποία στερεώνονταν με καρφίδες (τσιμπιδάκια). Η διακόσμηση τους περιλάμβανε λουλούδια, υφάσματα και κοσμήματα. Η χτένα ήταν το must-have αξεσουάρ των γυναικών και ήταν κατασκευασμένη από μόλυβδο. Οι ελεύθερες γυναίκες συνήθως είχαν μακριά μαλλιά, αφού τα κοντό στυλ μαλλιών φοριούνταν κυρίως από δούλες, ή όταν οι γυναίκες πενθούσαν για ένα δικό τους πρόσωπο.

πηγη:myextension