αλλά είδηση γιατί το ξύρισμα των κάτω άκρων
εκείνη την εποχή ήταν κάτι ασυνήθιστο. Άραγε, πώς οι γυναίκες άρχισαν να
κάνουν χρήση του ξυραφιού που έγινε μόδα τη δεκαετία του 1950; Στην
εξέλιξη αυτή, βοήθησε φυσικά η βιομηχανία της ομορφιάς και οι
διαφημιστικές καμπάνιες προώθησης του κοφτερού αντικειμένου που πέρασε
επάξια και σε γυναικεία χέρια.
Στην ανατολή του 20ου αιώνα, οι γυναίκες δεν έδιναν ιδιαίτερη σημασία στα τριχωτά σημεία του σώματός τους. Τα ρούχα ήταν τόσο συντηρητικά που σπάνια μια γυμνή γάμπα σκανδάλιζε το βλέμμα οπότε δεν υπήρχε λόγος για να αποτριχωθεί. Πριν το 1910, η αποτρίχωση σε αυτές τις περιοχές (μασχάλη κλπ.), γίνονταν κυρίως από ηθοποιούς ή χορεύτριες ή για πρακτικούς λόγους όπως σε μια χειρουργική επέμβαση.
Σύμφωνα με το ρεπορτάζ του Vox, η αλλαγή ξεκίνησε το 1915 όταν οι διαφημιστές στο Harper's Bazar s άρχισαν να στοχεύουν στην άτριχη μασχάλη (συνήθως με διάφορες αποτριχωτικές κρέμες). Τότε γεννήθηκε και η νέα τάση με αμάνικα φορέματα, συχνά εμπνευσμένα από την αρχαία ελληνική και ρωμαϊκή ενδυμασία, που άφηναν εκτεθειμένα τα χέρια. Αυτό φυσικά έκανε πολλούς επιχειρηματίες στον κλάδο της ομορφιάς να σκεφτούν, και αργότερα να πλασάρουν, πως τα τριχωτά μέλη στο σώμα μιας γυναίκας ήταν αντιαισθητικά.
Διαφήμιση εποχής, τα λέει όλα: «Η μασχάλη πρέπει να είναι εξίσου απαλή με το πρόσωπο».
Στο «παιχνίδι» εισέβαλαν δυναμικά και τα ξυραφάκια που κάποτε ήταν ένα καθαρά ανδρικό αξεσουάρ. Κατά τη διάρκεια της δεύτερης δεκαετίας του 20ου αιώνα, οι βιομηχανία της ομορφιάς στόχευσε και στα πόδια. Εκείνη την περίοδο, το μήκος της φούστας «συρρικνώθηκε» κάνοντας πιο ορατή τη γάμπα, και οι «αποτριχωτικές» εταιρείες δεν έχασαν χρόνο με το να προωθήσουν τα σχετικά προϊόντα που θα επέτρεπαν σε μια γυναίκα να αποκαλύψει τα αισθησιακά πόδια της απαλλαγμένα από την ανεπιθύμητη τριχοφυΐα.
Μέχρι το 1940, η αποτρίχωση είχε πια καθιερωθεί και απογειώθηκε τις επόμενες δεκαετίες, με αποκορύφωμα το 1964 όπου το 98% των γυναικών στις ΗΠΑ ηλικίας από 15 έως 44, ανέφερε ότι αφαιρούσε κάθε τρίχα του σώματος.
